کِلاچ به انگلیسی: Clutch یا دِبریاژ الگو:به فرانسوينام یکی از قطعات خودرو است. ریشه لغوی کلاچ یک واژه آلمانی به معنی اتصال است. لیکن معنی رایج آن به وسیله‌ای اطلاق می‌گردد که عمل اتصال یا قطع کردن را انجام می‌دهد. در زبان محاوره‌ای به آن کِلاژ نیز می‌گویند.
کلاچ وسیله‌ای است که به کمک آن راننده هر زمان که بخواهد می‌تواند اتصال موتور را از جعبه‌دنده جدا نماید، بدین معنی که موتور روشن باشد بدون اینکه چرخ دنده‌ها در جعبه‌دنده بچرخند و خودرو حرکت نماید.
کاربرد کلاچ در مواقع تعویض دنده یا متوقف کردن خودرو است آن هم برای اینکه موتور خاموش نشود.
کاربرد کلاچ در مواقع تعویض دنده یا متوقف کردن خودرو است آن هم برای اینکه موتور خاموش نشود.
دستگاه کلاچ به وسیله پدال کلاچ که زیر پای چپ راننده قرار گرفته بکار می‌افتد. برای بکار انداختن کلاچ، راننده می‌بایست با پای چپ پدال کلاچ را تا انتها فشار بدهد.
به هنگام شروع حرکت، پس از آنکه جعبه دنده در دندهٔ یک گذارده شد، می‌بایست پای چپ راننده به آرامی از روی پدال کلاچ برداشته شود تا از جستن خودرو به سمت جلو جلوگیری بعمل آید.
به حالتی که کلاچ گرفته می‌شود حالت خلاصی و به حالتی که کلاچ رها می‌شود حالت درگیر شدن کلاچ گفته می‌شود.
در ایران مکانیک‌های اتومبیل و راننده‌ها اشتباهاً و به صورت عامیانه به دیسک کلاچ صفحه کلاچ می‌گویند و قطعه‌ای که کاور کلاچ نام دارد را دیسک می‌نامند.