طبع زندگي اجتماعي مستلزم برخورد انديشه‌ها ، گفتار ، كردار و منافع افراد جامعه است و اين پديده‌ها منشاء بروز و وقوع جرائمي مي‌باشد كه دسته‌اي از‌آن جرائمي هستند كه بي‌جبر و عنف مادي به وسيله‌ي زبان يا قلم واقع مي‌شوند و حيثيت و شرافت افراد را مصدوم مي‌نمايند و باعث ورود ضرر معنوي بر اشخاصي مي‌شوند اين جرائم در قانون ذيل عنوان بحث : افتراء و توهين و هتك حرمت اشخاص بيان شده‌اند .
در قانون مجازات اسلامي – تعزيرات از مواد 697 تا 700 تحت عنوان افترائ و توهين و هتك حرمت ذكر شده است . ولي همه‌ي مواردي را كه بنابر معناي عرفي ، و ضابطه‌ي حقوقي و علمي در حقوق جزاي اسلامي ، بتوان به عنوان « افتراء و توهين و هتك حرمت) شناخت ، در بر نمي گيرد در نتيجه اين قسمت از قانون فاقد جامعيتي است كه عنوان آن اقتضاء مي‌كند زيرا در پاره‌اي ديگر از قانون مجازات اسلامي مواردي ديگر بيان شده است كه مي تواند تحت اين عنوان قرار گيرد . از جمله مواد 139 تا 164 ق . م اسلامي ، قذف كه نسبت دادن زنا يا لواط به ديگري است ، نوعي افتراء تلقي مي‌شود .
آنچه مي‌توان از موارد اشاره شده استنباط كرد اين است كه هتك حرمت مفهوم عام و كلي دارد و اعم از توهين و افتراء مي‌باشد به اين معني كه در همه‌ي موارد توهين و افتراء هتك حرمت تحقق مي‌يابد .
فهرست مطالب:
مقدمه 5 و6
سابقه‌ي تاريخي افتراء 7 و8
فصل اول : تعريف اصطلاحي و لغوي افتراء 8 و9
بخش اول : عناصر تشكيل دهنده‌ي جرم افتراء 10
بخش دوم : ركن قانوني 11 و 12
بخش سوم : ركن مادي 13 تا 24
بخش چهارم : ركن معنوي 25 و26
بخش پنجم : سيستم جزائي افتراء 27 و 28
فصل دوم : اشاعه‌ي اكاذيب (مقدمه ) 29
بخش اول : اركان جرم نشر اكاذيب 30
مبحث اول : ركن قانوني 31و32
مبحث دوم : ركن مادي 33 و34
مبحث سوم : ركن معنوي 35
مبحث چهارم : رژيم كيفري بزه نشر اكاذيب 36
فصل سوم : فرق افتراء و نشر اكاذيب 37 تا 43
فهرست منابع و مآخذ 43