سنندج – سیرجان باریکهاى از جنوب غربی ایران میانى است که در بلافصل شمال خاورى راندگى اصلى زون زاگرسپزاگرس قرار دارد. ویژگیهاى سنگى و ساختارى سنندج – سیرجان معرف یک گودى ژرف (Trough) و یا کافت میانه بلوک در سپر پرکامبرین ایران و عربستان است. به همینرو ویژگیهاى زمینشناختى آن با پهنههاى مجاور تفاوتهاى آشکار دارد. تفاوتهاى ویژه این زون سبب شده است تا از گذشتههاى دور مورد توجه و مطالع زمینشناسان باشد.
درازاى زون سنندج – سیرجان حدود 1500 و پهناى آن 150 تا 250 کیلومتر است که از باختر دریاچه ارومیه آغاز میشود و در یک راستاى شمال غربی – جنوب شرقی تا گسل میناب، در شمال بندرعباس، ادامه مییابد. نیاز به یادآورى است که در پهنه مکران باریکهاى از پوسته قارهاى به نام کمپلکس دورکان وجود دارد که مک کال (1985) آن را ادامه شرقی زون سنندج – سیرجان میداند. در جهت شمال غرب ، گودى درون قارهاى سنندج – سیرجان تا جنوب شرقی ترکیه ادامه دارد که پس از تغییرى در روند آن تا ماسیف بیتلیس ادامه مییابد .
برخلاف مرز جنوب غربی، که باراندگى اصلى زاگرس مشخص میشود، ارتباط شمال شرقی سنندج – سیرجان با مناطق دیگر ایران میانى، به دلیل پوشش گسترده سنگهاى ترشیرى و کواترنر، تغییرات جانبى رخسارهها و نیز دگرشکلیهاى پیچیده، به خوبى مشخص نیست. فروافتادگیهاى دریاچه ارومیه، توزلوگل، گاوخونى و جازموریان فصل مشترک تقریبى سنندج – سیرجان با ایران میانى است (اشتوکلین، 1968).
فهرست مطالب:
مقدمه 1
تکتونیک و فعالیت سنندج-سیرجان 2
تاریخچه چینهنگارى سنندج - سیرجان : 3
منابع: 6