«اگر سلامتي رواني انسانها مهمتز از سلامتي جسمي آنها نباشد لااقل هم سطح آن خواهد بود» (مطهري) از آغاز پيداش انسان همواره مسأله سلامتي او نيز مطرح بوده است.
اما عموما بعد جسماني او نيز در نظر گرفته مي شود و كمتر كسي است كه به بعد رواني آن نيز اهميت بدهد. در حاليكه به تعريف سازمان بهداشت جهاني «سلامتي تنها نبود نقص عضو يا نبود بيماري نيست بلكه حالت كامل رفاه جسمي رواني است».ت (گنجي ۱۳۷۶) براي اينكه سلامت جسمي و رواني يك جامعه را بررسي كنيم نمي توانيم تمامي افراد آن جامعه را ارزيابي كنيم بلكه از نمونه گيري از جامعه مورد نظر استفاده كرده و نتايج را به جمعيت مبنا تعميم مي دهيم. به همين خاطر وارد قلمرو علمي شده ايم كه «همه گير شناسي» نام دارد. و آن علمي است كه تمامي جنبه ها و رويدادها و حالات مختلف تندرستي جامعه را در بر مي گيرد. متأسفانه با توجه به اهميت بالاي همه گير شناسي بيماريهاي رواني به خصوص همه گير شناسي در ارتباط با سازمانها و نهادهاي دولتي و خصوصي ، اين نوع مطالعات در ايران كمتر انجام پذيرفته است كه عوامل بسياري از قبيل وقت گير بودن، زحمت زياد، داشتن هزينه هاي سنگين مطالعاتي، و از طرف ديگر عدم سناخت كافي نسبت به اختلالهاي رواني عوارض و پيامدهاي آن بر روي افراد خانواده و اجتماع در اين بابت تأثير گزار بوده است.
در بحث راجع به سلامت رواني عوامل متعددي هستند كه مي توانند بر ميزان سلامت رواني تأثير گذار باشند. مثلاً : عواملي همچون سن، جنس، نوع اشتغال و طبقه اجتماعي- اقتصادي را مي توان نام برد. كه ما در اين تحقيق به بررسي بعضي از اين عوامل مي پردازيم.
با اميد اين كه دست اندر كاران مسادل بهداشتي و بخش درمان و آموزش پزشكي امكانات و سرمايه اي لازم در اين زمينه مبذل دارند تا شاهد انجام پژوهشهاي بيشتري در مورد سلامت رواني در مركز مختلف باشيم.