واترپلو (Water polo) یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می‌شود. که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۵ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰در ۲۵ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند. این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازهٔ حریف کند.
واترپلو در حال حاضر شامل تیم هائی متشکل از هفت بازیکن (و حداکثر تا شش نفر ذخیره) به همراه توپ واترپلو که به اندازه توپ فوتبال می باشد که به دلیل دارا بودن خاصیت ضد آبی از نایلون ساخته شده است.
● توسعه بازی واترپلو
قواین واترپلو در قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر توسط ویلیام ویلسون توسعه یافت. بازی جدید چیزی شبیه به فوتبال آمریکائی بود که در رودخانه ها و دریاچه ها و دریاچه های انگلستان و اسکاتلند، با توپی که از لاستیک هندی ساخته شده بود، انجام می شد. این ”راگبی آبی“ به تدریج و براساس تلفظ کلمه ”پولو“ در زبان بالتی (۱) به معنای توپ، ”واترپلو“ نامیده شد.
بازی اولیه خشونت فیزیکی، کشتی و نگه داشتن بازیکن حریف را در زیر آب، جهت بازپس گیری توپ، مجاز می شمرد، دروازه بان بیرون از منطقه بازی می ایستاد و با پریدن در آب و بر روی هر حریفی که قصد گل زدن به واسطه قرار دادن توپ در سطح تعیین شد داشت، از دروازه دفاع می نمود.
این بازی تا دهه ۱۹۸۰ به تدریج پیشرفت کرد تا جائی که شامل بازی سریع تیمی با یک توپ بود و بر شنا کردن، پاس دادن و گل زدن از طریق شوت کردن داخل یک دروازه توری تأکید می نمود. تنها هنگامی می شد جهت به دست آوردن توپ از بازیکن حریف تلاش نمود که او توپ را نگه داشته باشد البته نمی توان او را زیر آب برد. در سال ۱۸۸۸ لیگ واترپولی لندن جهت حل مشکل گوناگونی در قوانین منطقه ای تأسیس شد و مجموعه قوانینی تصویب نمود تا رقابت تیمی را ممکن ساخته و پایه بازی کنونی را شکل دهد. اولین دوره بازی های واترپلو با قهرمانی انگلیس در سال ۱۸۸۸ صورت پذیرفت. در سال ۱۸۹۰ اولین بازی بین المللی واترپلو انجام شد و اسکاتلند چهار بر صفر انگلستان را شکست داد.
این بازی بین سال های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ در اروپا با رقابت تیم ها در آلمان، اتریش، فرانسه، بلژیک، مجارستان و ایتالیا که از قوانین بریتانیائی استفاده می کردند، گسترش یافت. بازی متفاوتی در ایالات متحده انجام می شد که همراه با بازی خشونت آمیز نگه داشتن، زیر آبی رفتن و محکم در دست نگه داشتن یک توپ رم و نیمه باد که می شد آن را در زیر آب نگه داشت، انجام می شد. در نتیجه تیم های اروپائی در مسابقات قهرمانی المپیک ۱۹۰۴ در ”سن لوئیس“ رقابت ننمودند. تا سال ۱۹۱۴ اکثر تیم های آمریکائی قبول کردند از قوانین بین المللی پیروی کنند. در سال ۱۹۲۹ یک کمیته بین المللی واترپلو متشکل از نمایندگان بریتانای کبیر و فدراسیون بین المللی شنای آماتور (فینا) شکل گرفت. قوانین برای بازی های بین المللی پیشرفت یافتند و در سال ۱۹۳۰ به اجرا گذاشته شدند. از آن پس فینا ساختار اکم بر این بازی بوده است. در گذر سال ها هم تغییرات تکنیکی و هم تغییرات قانونی بر مشخصه های این بازی تأثیر گذاشت. در سال ۱۹۲۸ مربی مجار واترپلو ”بلاکمجدی“، پس هوائی یا پاس خشک را ابداع نمود
تکنیکی که در آن بازیکن توپ را مستقیماً از راه هوا به بازیکن دیگر می فرستد، یعنی او توپ را بدون برخورد با آب دریافت می کند. پیش از آن بازیکنان می گذاشتند ابتدا توپ در آب بیافتد و سپس آن را بر می داشتند اما پاس خشک این بازی خشن را پویاتر نمود و باعث برتری مجارستان در واترپلو برای بیش از شصت سال شد. در سال ۱۹۳۶ ”جیمزآر. اسمیت“ مربی واترپلوی کالیفرنیا و نویسنه کتب متعددی درباره علم مکانیک واترپلو، توپ واترپلوئی از جنس پوششی از الیاف لاستیکی روی یک محفظه بادکردنی ابداع نمود که موجب بهبود در اجرای عمل شد. توپ چرمی قبلی، آب جذب می کرد و در حین بازی سنگین تر می شد. در سال ۱۹۴۹ تغییرات قوانین اجازه داد بازی بدون وقفه پس از سوت داور به دلیل یک خطای معمولی ادامه پیدا کند و سرعت بازی بالا برود. در دهه ۱۹۷۰ خطای اخراج، جایگزین سیستم امتیازی برای خطاهای سنگین شد. بازیکنان خاطی به یک دقیقه اخراج مجازات می شدند و تیم شان مجبور بود با بازیکنان کمتری بازی کند. حق مالکیت توپ محدود به ۴۵ ثانیه قبل از تلاش برای به ثمر رساندن گل می شد. از آن پس، زمان مجازات ها و مالکیت کاهش یافت. شوت مستقیم به سمت دروازه از خط هفت متر پس از اعلام یک پرتاپ آزاد در سال ۱۹۹۴ مجاز گردید و در سال ۲۰۰۵ به پرتاپ پنج متر تغییر یافت.
برچسب ها:
ورزش واتر پلو مقاله واترپلو اشنایی با ورزش واتر پلو قوانین واترپلو تحیق درباره واترپلو واترپلو در ایران پروژه درباره واترپلو