به مجموعه ای از قطعات سخت افزاری مانند اجزای رایانه ، تلفن همراه و همچنین اجزای برخی وسایل مانند
مایکروویو و ماشین لباسشویی و تلویزیون و مانیتور
• چاپگر ، اسکنر ، و دستگاه های فکس
• تجهیزات استریو - پخش دی وی دی
• دوربین های فیلمبرداری
• تلفن همراه / تلفن های بی سیم
• فکس و دستگاه کپی ... ، اطلاق می شود که به دلایلی غیرقابل استفاده شده است و امروزه به عنوان سریع ترین منبع تولید زباله دراتحادیه اروپا شناخته شده اند.
عمر کوتاه تجهیزات کامپیوتری از یک طرف و تنوع طلبی مردم به استفاده از تجهیزات الکترونیکی جدید سبب شده است که رفته رفته بحث زباله های الکترونیکی به مشکل بزرگ دنیا تبدیل شود؛ مشکلی که کشورهای پیشرفته و بزرگ برای آن راه حلی یافته اند و با تصویب قانون خاص مربوط به آن و موظف شناساندن تولیدکنندگان به بازیافت محصولات تولید شده خود این مشکل را تا حدودی حل کرده اند.
در حال حاضر امریکا ، اتحادیه اروپا ، ژاپن ، کره جنوبی و استرالیا بزرگترین تولیدکنندگان زباله های الکترونیکی و کشورهایی مانند چین ، هند ، تایلند ،برزیل ، مکزیک ،نیجریه ، سنگاپور و پاکستان وارد کنندگان عمده این زباله ها هستند.
بر اساس گزارش سازمان ملل بین 20 تا 50 میلیون تن زباله الکترونیکی در سال دفع شده و کشور آمریکا بزرگترین تولید کننده این زباله ها در جهان محسوب می شود. آمریکا تاکنون بزرگترین تولید کننده زباله های الکترونیکی در دنیا بوده است، اما این زباله ها درجای دیگری انباشته می شوند، یعنی در کشورهای در حال توسعه مانند چین و هند، زیرا کشورهای ثروتمند این زباله ها را از کشور خود خارج می کنند.
خطرات زباله های الکترونیک :
- کادمیوم موجود در یک باطری گوشی موبایل می تواند 600 متر مکعب آب را آلوده کند.
- استفاده از اسیدهای قوی جهت بازیافت فلزات گرانبها مانند طلا.
- (PCBs) در خازن ها و تقویت کننده ها.
- پلی ونیل کلراید (PVC ) حاصل از پوشش های پلاستیکی و کابل ها.
- دیواکسین ها و فوران های حاصل از سوزاندن کابلها و پوشش های عایق .
- CU , PD ,PB , BFRو Mercury در بردها و مدارهای الکتریکی.
- اکسید سرب و کادمیوم در باطریهای کامپیوتر.
- CU ,PVC , BFRدر سیم ها .
- سرب استفاده شده جهت اتصال و لحیم .
-زباله الکترونیک شامل : 20 % یخچال – 10% مانیتور -10 % تلویزیون – 15 % کامپیوتر ، فکس ، تلفن و پرینتر – 15% رادیو و ضبط صوت ها- 30% ماشین های ظرف شویی ، قهوه ساز – چای ساز – سرخکن.
طبق قراردادی از سوی سازمان ملل در سال 1989 برای کنترل زباله های خطرناک که از کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیر وارد می شود، هر کشوری میتواند بصورت یک جانبه واردات این زباله ها را ممنوع کند، و صادر کنندگان نیز قبل از فرستادن زباله باید موافقت کشور مقصد را کسب کند. اما آمریکا که مهمترین منبع تولید زباله دیجیتال و سمی محسوب می شود، هرگز این قرارداد را امضا نکرد و کشورهایی مانند چین نیز بخاطر پول، مقادیر زیادی از این ضایعات را وارد می کنند. هم اکنون ۷۰درصد کامپیوترها و موبایل های جهان در چین بازیافت می‌شود.
برچسب ها:
تحقیق زباله الکتریکی زباله های الکترونیکی چیست بازیافت زباله های الکتریکی مراحل بازیافت زباله های الکترونیکی مقاله زباله های الکترونیکی