معماری مدرن متعالی و یا به عبارتی اوج معماری مدرن در بین دو جنگ جهانی اول و دوم ، (دهه های 20 .و 30 میلادی) ، در اروپا و آمریکا مطرح شد .
در دوره معماری مدرن اولیه ، کماکان سبک های تاریخ گرایی همچون نئوکلاسیک و رومانتیک به عنوان سبک های مهم و رایج در غرب حائز اهمیت بودند. همچنان که مکتب شیکاگو بعد از یک دوره نسبتا کوتاه بیست ساله ، در مقابل سبک های تاریخ گرایی نتوانست دوام بیاورد . نهضت هنر نو نیز در اروپا بلارقیب نبود و بسیاری از ساختمانهای مهم به سبک های مختلف تاریخی در اروپا همچنان احداث می شد. ولی با پایان جنگ جهانی اول و نیاز شدید به ترمیم خرابی های جنگ و تولید انبوه ساختمان ، گرایش به سمت معماری مدرن افزایش یافت. لذات استفاده از تکنولوژی روز ، مصالح مدرن ، پیش ساختگی ، عمکرد گرایی و دوری از سبک های پر زرق و برق تاریخی مورد توجه قرار گرفت. در این دوره ، معماری مدرن به عنوان تنها سبک مهم و آوانگارد در غرب مطرح شد و دامنه نفوذ آن به صورت یک سبک جهانی ، در اقصا نقاط دنیا گسترش یافت.
یکی از موضوعات کلیدی و بسیار مهم در دوره مدرن متعالی مسئله صنعت ، تولیدات صنعتی و تکنولوژی بود. تمامی معماران صاحب نام در این دوره به نوعی با مساله تکنولوژی درگیر بودن . عده ای مانند والتر گروپیوس و میس ونده رو و کوربوزیه سعی در قطع کردن وابستگی های معماری مدرن به گذشته و تاریخ گرایی داشتند وخواهان جایگزینی تکنولوژی و عملکرد به عنوان منبع الهام معماری شدند.