پیشینه تاریخی

اعتقاد بر این است که توت فرنگی حتی قبل از آغاز دوره مسیحیت، توسط رومیان نیز در حال کشت بوده است. گفته می شود گونه ای وحشی آن با رقم Fragaria ، به طور خاص Fragaria vesca ، مدت‌ها قبل از توسعه توت فرنگی های امروزی در حال رشد فراوان در سراسر نیمکره شمالی بوده است. در ایالات متحده ، کشت توت فرنگی از اوایل قرن 18 آغاز شد. کشت توت فرنگی در مناطق مختلف جهان رو به رشد بوده است ، و شکل قلب مانند این میوه به عنوان نماد عشق توسط شاعران رومی ویرژیل و اویید در سده های اول قبل از میلاد و بعد از میلاد ذکر شده بود ، و در انگلستان باغبانان از قرن شانزدهم مشغول پرورش توت فرنگی بوده اند (Boriss et al., 2006). در بیشتر کشورهای اروپایی نیز توت فرنگی از قرن ها قبل و در قرن 18 در حال کشت بوده است. اولین اثر گیاه شناسی مستند از گیاه توت فرنگی در سال 1454 به صورت تصویر در گیاهان دارویی ظاهر شد و کلمه انگلیسی "توت فرنگی" از "streoberie" آنگلوساکسون گرفته شده است و تا سال 1538 به سبک مدرن هجی نشده بود.

رقم Fragaria اولین بار در تحقیقات قبل از Linnaean توسط ( C. Bauhin 1623) مورد اشاره قرار گرفته است. اولین  محققین Cataloguedu Jardin du Roi آن را صرفاً "Fraisieretranger" یا توت فرنگی  خارجی نامیدند. رابینز ، كه كاتالوگی درباره توت فرنگی را در سال 1624 نوشت ، تصور می‌كرد كه از پانیونی آمده است ، منطقه‌ای كه در میان رودخانه دانوب از شمال و ایللیا  در جنوب در اروپا قرار دارد و به آن نام "توت فرنگی خارجی" با نام گیاه شناسی "Fragaria major pannonica" داده است. در سال 1629 ، پارکینسون آن را "توت فرنگی بوهمیا" یا Fragaria major sterilisseubohemica نامید. در اواخر قرن پانزدهم ، دو توت فرنگی که در باغ‌ها کشت می‌شدند ، توت فرنگی چوبی ، F. vesca ، و توت فرنگی موسک ، Fragaria moschata ، که هر دو با میوه‌های کوچک و کاملا مشخص طعم دار مشخص می شدند. در کل ، گیاه شناسان اولیه قرن شانزدهم سه گونه اروپایی را نامگذاری کرده‌اند: F. vesca و ارقام آن F. moscha Fragaria vesca semperflorens. ta؛ و Fragaria viridis که به نام توت فرنگی سبز مشهور است.