کاربرد اعداد صحیح و گویا در زندگی روزمره
با توجه به اعداد و قائل شدن ویژگی‌های غیرکمی برای آنها، سابقه دیرین در زندگی بشری دارد. در بسیاری از فرهنگ‌ها همچون فرهنگ بابلی، هندو، فیثاغورثی و... اعداد، اصل و بنیان جهان عینی محسوب گردیده و هماهنگی نهفته در عالم به شمار می‌روند.
در پی این موضوع، بابلیان و فیثاغورثیان همواره سعی داشتند که با فراموش‌نکردن عددی، آن را نرنجانند. همچنین فیثاغورث و یارانش اعتقاد داشتند که همه نمودهای جهان، چه زمینی و چه آسمانی بازتابی از اعداد هستند. این اعتقاد توسط برخی نو فیثاغورثیان اینچنین بیان شده است که «هر چیز که بتوان آن را شناخت، عدد دارد. زیرا ممکن نیست که بتوان بدون عدد چیزی را درک کرد یا شناخت.» از نظر افلاطون نیز اعداد مظهر هماهنگی عالمند و از نظر ارسطو، عدد منشأ و جوهر همه چیز است. همچنین در فلسفه یونانی، برای اعداد، جنسیت قائل می‌شوند.
امروزه نیز با جستجو در اکثر جنبه‌های زندگی بشری، نمونه‌های بسیاری از این قبیل می‌توان یافت که در آن، اعداد علاوه بر ارزش کمی، از جایگاه و ویژگی کیفی و معنوی نیز برخورد می‌باشند. به طوری که وجه کمی آنها در پس این خصلت، فراموش شده و ویژگی، ارزش و جایگاه متفاوتی به خود گرفته و اعتقاد، رفتار و عملکرد مردم را تحت تاثیر قرار می‌‌دهند.
قائل‌شدن خصلت‌هایی همچون «مقدس»، «خوش‌یمن»، «بدیمن»، «نحس» و از این قبیل، عمومی‌ترین و برجسته‌ترین مواردی است که به اعداد نسبت داده می‌شود.
به عبارتی دیگر در حوزه فرهنگ و باور عامه، اعداد به 2 دسته خوش‌یمن (مقدس) و بدیمن (نحس) تقسیم می‌شوند که براساس این باور، دسته اول باعث خوش‌شانسی شده و دسته دوم بدشانسی به همراه دارد.