فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:200
برای دریافت درجة کارشناسی ارشد
زبان و ادبیات فارسی
فهرست مطالب :
پیشگفتار. أ
فصل اول: مبادی تحقیق
شرح پایان نامه.2
الف)تعریف موضوع. 2
ب) سابقه تحقیق. 3
ج) کلمات کلیدی (فارسی و انگلیسی). 4
د) سؤالات پژوهشی 4
هـ) روش تحقیق 4
فصل دوم: آیین وعظ
2-1 تاریخ وعظ در اسلام 6
2-2 روش های سخنوری و وعظ... 15
2-3 وعظ صوفیان.21
2-3-1 قدمت مجالس صوفیه. 28
2-4 انگیزه ها 46
2-4-1 ارشاد کردن.. 46
2-4-2 معرفت گفتن.. 48
2-4-3 وصیّت کردن.. 50
2-5 محل برگزاری مجالس.... 51
2-5-1 مسجد. 51
2-5-2 مدرسه. 53
2-5-3 خانقاه 54
2-5-4 مزار 58
2-5-5 مشهد مقدس.... 59
2-6 مکان برگزاری.. 61
2-6-1 نیشابور 61
2-6-2 مهنه. 63
2-6-3 طوس.... 65
2-6-4 مرو 66
2-6-5 سرخس.... 67
2-7 زمان برگزاری.. 69
2-7-1 روزها 69
2-7-2 اوقات... 70
2-8 ترتیب... 71
فصل سوم: واعظان
3-1 سخنران مقیم و مدعو. 74
3-2 هیأت ظاهري سخنران.. 75
3-3 وسیله جلوس.... 76
3-4 طرز قرار گرفتن سخنران.. 79
3-5 نحوة شروع و ختم مجالس.... 80
3-6 حالات درونی سخنران.. 83
3-6-1 قبض و بسط... 83
3-6-2 ضمیرخوانی.. 86
3-6-3 بیخود شدن.. 90
فصل چهارم: سخنان واعظان
4-1 محتوا 93
4-1-1 ارشاد مریدان.. 93
4-1-2 تفسیر قرآن.. 97
4-1-3 تفسیر حدیث... 100
4-1-4 تبلیغ شریعت... 102
4-1-5 فرمان دادن.. 103
4-1-6 کرامت... 105
4-1-7 درخواست بخشش.... 109
4-1-8 وصیّت... 111
4-1-9 شرح مسائل عرفانی.. 113
4-1-10 مناجات... 114
4-1-11 شطحیات... 115
4-1-12 طنز. 117
4-2 زینت های سخنوری.. 118
4-2-1 آیات قرآن.. 119
4-2-2 احادیث... 122
4-2-3 اقوال بزرگان.. 126
4-2-4 اشعار فارسی.. 128
4-2-5 اشعار عربی.. 133
4-2-6 ضرب المثل ها 135
4-2-7 حکایات... 137
4-2-7-1 حکایات انبیاء و اولیاء. 141
4-3 زبان.. 143
4-3-1 زبان خطابه و زبان محاوره 143
4-3-2 واژگان 146
4-3-3 ترکیبات... 148
4ـ3ـ4 ایجاز و اطناب... 150
فصل پنجم: مستمعان
5-1 طرز قرار گرفتن.. 153
5-2تعداد حاضران.. 156
5-3 شهرهای حاضران.. 158
5-4 گروه های اجتماعی.. 159
5-5 سنّ مستمعان.. 162
5-6 جنسیت مستمعان.. 164
5-7 وضعیت حاضران.. 166
5-8 يادداشت برداری.. 170
5-9 مخالفان و منکران.. 173
5-10 تحول درونی شنوندگان.. 175
فصل ششم: نتیجه گیری
نتیجه. 179
منابع و مآخذ. 195
چکیده :
مجلس گویی در تصوّف سابقه ای طولانی دارد و بعضی از مشایخ صوفیه به مجلس گویی و برگزاری جلسات صوفیانه معروف بوده اند؛ در واقع بسیاری از تعالیم مشایخ صوفیه از طریق مجلس گویی ها به مریدان منتقل شده است. پاره ای از یادداشت های مریدان را، در لابلای آثاری که دربارۀ مشایخ خود نوشته اند، می توان ملاحظه کرد؛ مانند: مجالس ابوسعید ابی الخیر، که درکتابهای «حالات و سخنان ابوسعید ابی الخیر» و «اسرار التّوحید فی مقامات شیخ ابی سعید» نقل شده و در مورد مجالس برخی از صوفیان نیز آثار مستقلی در دست است که می توان کتاب «مجالس سبعه» از جلال الدین محمّد مولوی، و نیز کتاب «مناقب العارفین» را نام برد، که در لابلای مطالب آن روایات بسیاری از مجلس گویی مولانا آورده شده است.
در این پژوهش، پس از بیان مبادی تحقیق، در فصل دوم، به بررسی سابقۀ وعظ در اسلام و روش های سخنوری و مجلس گویی صوفیان پرداخته می شود و انگیزۀ برگزاری این مجالس که عبارتند از ارشاد و نصیحت، معرفت گفتن، و وصیت کردن بیان می گردد؛ همچنین محل برگزاری مجالس ابوسعید که عبارت از خانقاه، مدرسه، مسجد و مزار است و مکان برگزاری مجالس او که نیشابور، مهنه، طوس، سرخس و مرو است و نیز مجالس جلال الدین محمّد مولوی که در قونیه برگزار می شده است، مورد بحث و بررسی قرار می گیرد و در آخر این فصل زمان برگزاری مجالس اعم از روزها و اوقات، همچنین ترتیب مجالس که هم به صورت منظم( ادواری) و هم به صورت غیر منظّم برگزار می گردیده، بررسی می شود.
در فصل سوم، که به بررسی واعظان اختصاص یافته است، موضوعاتی از قبیل: سخنران مقیم و مدعو، هیأت ظاهری سخنران، وسیلۀ جلوس، که عبارت از منبر تخت وکرسی بوده است و طرز قرار گرفتن سخنران، نحوۀ شروع و ختم سخن که شامل قرائت قرآن، خواندن خطبۀ عربی، مناجات، صلوات و ... می شود و حالات درونی سخنران از قبیل قبض و بسط، ضمیرخوانی و بیخود شدن، مورد بررسی قرار می گیرد.
در فصل چهارم، محتوای سخنان واعظان، که در برگیرندۀ موضوعاتی نظیر ارشاد مریدان، تفسیرِ قرآن و احادیث، تبلیغ شریعت، فرمان دادن، کرامت، درخواست بخشش، وصیّت کردن، شرح مسائل عرفانی و ... است، بحث می شود؛ همچنین زینت های سخنوری، مانند: آیات قرآن، احادیث، اقوال بزرگان، اشعار فارسی عربی، ضرب المثل ها، حکایات عامیانه، و حکایات انبیاء و اولیاء مورد بررسی قرار می گیرد و در آخر این فصل زبان مجالس که شامل: زبان خطابه و محاوره است، و همچنین واژگان و ترکیبات به کار برده شده در این مجالس و ایجاز و اطناب کلام مطرح می گردد.
در فصل پنجم، به بررسی مستمعانِ این گونه مجالس و طرز قرار گرفتن، تعداد حاضران، شهرهای مستمعان، گروه های اجتماعی، گروههای سنّی اعمّ از نوجوانان، جوانان، کهنسالان، و نیز جنسیّت مستمعان از نظر مرد و زن بودن می پردازد و به وضعیّت حاضران که عبارت است از شنونده، سؤال کننده و درخواست کننده و همچنین، یادداشت برداری مستمعان، و حضور مخالفان و معاندان در مجالس، و سرانجام به تحوّل درونی شنوندگان پرداخته می شود.
در فصل ششم نیز نتایج حاصل از بحث بیان می گردد.
کلمات کلیدی:
نثر فارسی ، مجلس گویی، ابوسعید ابی الخیر، مولوی، تصوّف.
تعریف موضوع
مجلس گویی در تصوف سابقه ای طولانی دارد و بعضی از مشایخ صوفیه به مجلس گویی و برگزاری جلسات صوفیانه معروف بوده اند؛ و در واقع بسیاری از تعالیم مشایخ صوفیه از طریق مجلس گویی ها به مریدان منتقل می شده است. پاره ای از یادداشت های مریدان را، در لابلای آثاری که دربارة مشایخ خود نوشته اند، می توان ملاحظه کرد؛ مانند: مجالس ابوسعید ابی الخیرکه در کتابهای «حالات و سخنان ابوسعید ابی الخیر» و «اسرارالتوحید فی مقامات شیخ ابی سعید» نقل شده، و در مورد مجالس بعضی از صوفیان نیز آثار مستقلی در دست است که می توان کتاب «مجالس سبعه» از جلال الدین محمد مولوی، و نیز کتاب «مناقب العارفین» را نام برد که در لابلای مطالب آن روایات بسیاری از مجلس گویی مولانا آورده شده است.
نگارنده، در نظر دارد این پژوهش را با توجه به کتب «حالات و سخنان ابوسعید ابی الخیر» (جمال الدین ابوروح،1367)، «اسرار التوحید فی مقامات شیخ ابی سعید»(محمدبن مُنوّر، 1366)، «مجالس سبعه مولانا» (جلالالدین محمد مولوی،1365) و«مناقب العارفین» (شمس الدین احمد افلاکی،1362) به انجام برساند.
در این پژوهش، سبک کلی مجالس صوفیه و مخاطبان این مجالس بررسی، و نحوه آغاز سخن توسط پیر و مراد، طرز بیان، لحن سخن (شامل لحن های آمرانه، خطابی، نصیحت گرانه و...) تحلیل می شود و استفاده از آیات و احادیث و همچنین به کاربردن اشعار فارسی و عربی اعم از مشهور و غیر مشهور مورد بحث قرار می گیرد و به بررسی کلمات قصار فارسی و عربی، تمثیل ها، حکایت ها، ستایش و منقبت ها در سخنان مشایخ پرداخته می شود. در نهایت، نحوه ختم سخن و پایان جلسات بیان خواهد شد.
هدف از این پژوهش آگاهی از مجالس صوفیه، کیفیت برگزاری آنها و شناخت زبانِ خطابه و همچنین بررسی موضوعات مطرح شده در این مجالس است. این پژوهش و پژوهش های مشابه آن، مخاطب را با کیفیت برگزاری مجالس، نحوة فن خطابه، اقوال و احوال مشایخ مورد نظر و تفاوت های موجود در نحوة برگزاری این مجالس آشنا می سازد و راهگشای پاره ای از مسائل برای علاقه مندان به آداب و رسوم صوفیان، تاریخ تصوف به ویژه در زمینه مجالس صوفیه و نثر عرفانی خواهد بود
ب) سابقه تحقیق
در ارتباط با موضوع مورد نظر، فقط در چند کتاب و مقاله اشاره اندکی به مسأله مجلس گویی صوفیان شده است. مرحوم زرین کوب در کتابهای «ارزش میراث صوفیه» (1342) و «جستجو در تصوف ایران» (1357) اشاره مختصری به مجالس صوفیه و همچنین وعظ و موعظه های عارفانه در مجالس مولانا کرده اند. شفیعی کدکنی، در مقدمه کتاب «اسرارالتوحید فی مقامات شیخ ابی سعید»(1366) به مجالس ابوسعید ابی الخیر و مباحثی که در این مجالس مطرح می شده است و نحوه سخن گفتن وی و استفاده از آیات و احادیث و اشعار و... اشاره اجمالی کرده است. مرحوم دامادی، در کتاب «ابوسعیدنامه» (1367) در مورد آداب خانقاه ابوسعید و به کار بردن اشعار در مجالس و لحن سخن وی به طور مختصر سخن گفته و پورجوادی، در مقاله ای تحت عنوان «لطائف قرآنی در مجالس سیف الدین باخرزی» (1380) اشاره کوتاهی به مجلس و مجلس گویی صوفیان کرده اند و چند کتاب در مورد مجالس صوفیه نام برده است، ولی هیچ کدام از این منابع به صورت کامل به این موضوع نپرداخته و تاکنون تحلیل کتابهای مجالس صوفیه و بررسی کیفیت برگزاری این مجالس انجام نگرفته است.
و...
برچسب ها:
نثر فارسی مجلس گویی ابوسعید ابی الخیر مولوی تصوف پایان نامه کارشناسی ارشد ادبیات ادبیات ارشد