ما دبیران به خصوص در رشته ریاضی باید به اندیشه، نوآوری و خلاقیت دانش آموزان بها دهیم. چندان اصرار نداشته باشیم که دانش آموزان فقط هر چه را که ما در اختیارشان گذاشته ایم حفظ کنند، بلکه خصلت پرسش گری را در آنان تقویت نماییم.هدف دیگر آموزش تغییر از یاد دهی به یاد گیری است . این امر در ریاضیات تنها در صورتی می تواند انجام شود که منبع و متن قابل فهم برای یادگیری در دسترس فراگیران باشد. بعضی از دانش آموزان دارای توان خود یاد گیری هستند ولی بیشتر دانش آموزان به ساختارهایی نیاز دارند تا به صورت سازنده در یاد گیری به آن ها کمک کند. باید مطالب را حتی الامکان به صورت ملموس و ساده بیان کرد. قسمتی از این فرآیند تبدیل دانش آموزان از حالت غیر فعال به فعال است که بیشترین انرژی را می طلبد. مثلا گروه بندی دانش آموزان در گروه های سه نفره که امکان همکاری همه اعضا بیشتر شود و انتخاب یک نفر به عنوان مدیر گروه برای برقراری نظم و همکاری با دبیر. حال با این مقدمه به ارائه راهکارهایی برای هریک از موانع و مشکلاتی که قبلا ذکر گردیده است به صورت مجزا می پردازم. امید است که مورد توجه قرار گیرد.
مقدمه:
هر معلمی که عهده‌دار تدریس ریاضی است یکی از ضروریات کار او واقف بودن به آسیب‌های آموزشی ریاضی می‌باشد تا بتواند اهداف آموزشی و مفاهیم پیچیده ریاضی را روشن‌تر و ملموس‌تر به دانش‌آموزان انتقال دهد و آنان را فعال‌تر وارد شبکه بازی با موجودات ریاضی نماید.
معلم پس از تغییر محتوای آموزشی و درک موقعیت زمان و مکان و ویژگی‌های یادگیرنده با اعتماد به نفس و اطمینان بیشتری در امر آموزشی می‌تواند بر چالشهای موجود فائق آید.
در این صورت یادگیرنده هم ضمنِ پرورش خلاقیت‌هایش با آسودگی خیال و اطمینان خاطر به فراگیری می‌پردازد و اگر کار گروهی باشد در گروه، شرکت فعال خود را نشان خواهد داد پس رسالت خطیر متخصصان تدریس ریاضی در واقع شناخت یادگیرنده، چگونگی شکل‌دهی مفاهیم ریاضی، دوباره‌سازی مفاهیم ریاضی و سرانجام از بین بردن معضلات موجود است.