در سال 1970 کاربرد هزینه یابی دوره عمر تا ارزیابی و مقایسه مزایای نسبی راه های گوناگون تصمیم گیری پیش رفت .
در این زمان بود که از آن به عنوان یک ابزار تصمیم گیری و تفکر مدیریتی استفاده شد .
روش هزینه یابی دوره عمر محصول یک دید گسترده تری را نسبت به سیستم های حسابداری سنتی در نظر می گیرد .
در سیستم سنتی همواره بر اندازه گیری و گزارش فقط هزینه هایی که صرف ساخت محصول می شوند تاکید می شود اما امروزه مدیران مایل هستند علاوه بر هزینه های ساخت محصول نسبت به تمامی هزینه های محصول در طول دوره عمر آن اطلاع و آگاهی داشته باشند.
اولین مرحله در ارزیابی هزینه دوره عمر محصول ، درک ماهیت دوره عمر محصول و فعالیت هایی است که در تمامی مراحل آن انجام می شود.
چرخه عمر محصول عبارتست از:
فاصله زمانی بین طراحی و عرضه یک محصول جدید به بازار و توقف و کنارگذاری آن محصول به دلیل نبود تقاضای کافی برای آن در بازار، که شامل فعالیتهای تحقیق و توسعه ، طراحی محصول ، ساخت ، فروش ، بازاریابی و تبلیغات ، خدمات پس از فروش و توقف تولید محصول می باشد.
حسابداری بهای تمام شده و مدیریت به گونه ای سنتی همواره بر اندازه گیری و گزارش هزینه هایی که صرف ساخت محصول می شوند تاکید داشته اند اما امروزه مدیران مایل هستند علاوه بر هزینه های مرتبط با مرحله تولید نسبت به تمامی هزینه های محصول در طول چرخه عمر آن اطلاع داشته باشند.
زیرا مثلا محصولی که بدون دقت لازم و با سرمایه گذاری اندک در هزینه های طراحی به سرعت به مرحله تولید رسیده و به بازار عرضه شود ممکن است هزینه های زیادی را در دیگر مراحل چرخه عمر محصول ( مانند هزینه های بازاریابی و فروش ، خدمات پس از فروش و...) به شرکت تحمیل کند.
دوره عمر محصول به سه مرحله تقسیم می شود.
1. مرحله طراحی و برنامه ریزی
2. مرحله تولید
3. مرحله توقف و کنارگذاری محصول